Inzake homoseksualiteit wordt de kerk – inderdaad – gedrongen tot belijdend spreken, vinden predikanten Maarten Klaassen en Rinie van Reenen, betrokken bij Bijbels Beraad M/V.
Heel wat mensen hebben de indringende vraag: mag ik mijn homoseksuele gevoelens ruimte geven of niet? Heel wat kerken staan voor iets vergelijkbaars: staat of valt de kerk met haar visie daarop, of niet? Theoloog Dolf te Velde meent van niet (ND, 14 juli). De Noord-Amerikaanse Christian Reformed Church (CRC) aan de ene kant en de protestantse emeritus predikant Sieb Lanser (ND, 19 juli) aan de andere kant menen juist van wel. Terwijl de CRC stelde dat acceptatie van homoseksuele relaties tegen de belijdenis van de kerk in gaat, zegt Lanser juist dat de kerk belijdend moet opkomen voor acceptatie. Die stellingname prikkelde ons tot reactie.
Eerst iets over het betoog van Lanser. Voor nu beperken we ons tot drie punten. (1) Hij gebruikt de term ‘in status confessionis’ (een term ontleend aan Dietrich Bonhoeffer) om aan te geven dat de kerk haar roeping verzaakt als zij zich niet belijdend zou uitspreken over het thema homoseksualiteit. En dan wel zo, dat zij homoseksuele relaties volledig aanvaardt. Echter (2) het is niet zo dat de kerk dit altijd gedaan heeft, integendeel. Het aloude belijden van de kerk kan dus niet worden aangetast door het verwerpen van homoseksuele relaties. (3) Zijn toepassing van Galaten 3 vers 28 (een vaak misbruikte tekst) is theologisch abominabel. Als Paulus zegt dat allen zonder onderscheid tot het lichaam van Christus behoren, bedoelt hij daarmee natuurlijk niet te zeggen: ‘ongeacht hun manier van leven’. Hij maakt juist regelmatig (zoals in 1 Korintiërs 6 vers 10) duidelijk dat je met sommige leefstijlen onmogelijk het Koninkrijk van God kunt binnengaan.
dringende vraag
Komt nu de kerk zelfs ‘in status confessionis’ zodat ze moet zeggen: ‘Hier sta ik, ik kan niet anders’? Een vraag die naar onze overtuiging dringender wordt. Toen de protestantse classis Delta het genoemde gravamen afwees, was de redenering dat dit niet het belijden van de kerk raakt. Alsof je ethiek los kunt maken van het belijden en alsof het hier om een marginale ethische kwestie gaat.
Wij menen niet alleen dat dit punt een confessionele status heeft, maar zelfs dat de veranderde visie de kerk tot belijden dringt. Ze hangt namelijk samen met veel meer. Zoals met de visie op man en vrouw en de betekenis van het huwelijk in het licht van het evangelie. En dieper, met het gezag van de Bijbel en de vraag wie de werkelijkheid bepaalt: de mens of de Here God? Is wat ons goed lijkt de waarheid of is Gods Woord de waarheid?
Het spant hier niet ‘slechts’ om het zevende gebod maar om het eerste artikel van het Apostolicum: ‘Ik geloof in God, de Vader, de almachtige Schepper’. Nu dit én in de cultuur én in de kerk ondermijnd wordt, is ze gedrongen tot belijdend spreken: omdat dit iets is waarover we niet mogen verschillen, omdat dit essentieel is voor wie we zijn als kerk. Vanwege de eer van God. En vanwege het welzijn van de mens dat daarmee onlosmakelijk samenhangt.
Maarten Klaassen en Rinie van Reenen, ‘Ja homoseksualiteit is een belijdeniskwestie’, in: Nederlands Dagblad, 1 augustus 2022.