Verscheidenheid

Van een gemeentelid kreeg ik een lezing doorgestuurd. Het ging over mensen met homoseksuele gevoelens en de eenzaamheid die ze soms ervaren in kerkelijke gemeenten. De focus – aldus de lezing – ligt in veel gemeenten toch vaak op stelletjes, echtparen en gezinnen. Toevallig was ik net bezig met mijn nieuwe preek voor zondag: een doopdienst. Daarbij sta ik momenteel stil bij ‘gezinnen in de Bijbel. Toevallig ik die dag óók net bezig met de voorbereiding voor de kerkbode. Daar stonden – alleen al in mijn wijk – drie geboorten en vier huwelijken aangekondigd. Bij ons is het gewoonte dat er dan een foto in komt te staan van het desbetreffende stelletje of gezin dat verblijd is. Maar – vroeg ik me ineens af – wat doet dat met mensen die elke maand zo’n kerkbode inblikken en telkens weer geconfronteerd worden met blij kijkende stelletjes en lachende gezinsportretten?! Er staat nooit een foto in van die weduwnaar die al elf jaar zijn vrouw heeft verloren of die single die misschien ook graag had willen trouwen of die jongen die weet dat vanwege zijn seksuele oriëntatie een huwelijk en gezin er nooit inzit… Zijn reformatorische gemeenten niet inderdaad gezinskerken en passeren we daarmee – onbewust uiteraard – niet heel veel mensen? Natuurlijk zijn we dankbaar met alle gezinnen in de gemeente en hebben ze een bijzondere plek in ons midden. Het zijn de plekken waar kinderen gevormd worden voor het leven. Daar is aandacht, gebed en betrokkenheid voor nodig. Maar de gemeente is zoveel meer. Wat is het belangrijk oog voor elkaar te hebben! Het gevaar van gezinnen is dat je soms erg op jezelf gefocust bent of op gelijksoortigen. Bij school ontmoet je mensen die in dezelfde levenssituatie verkeren als jezelf. Maar er zijn ook vrouwen die nooit bij een schoolhek staan omdat ze geen kinderen hebben. Zien we hen ook? Of mannen die weten dat ze nooit vader zullen worden omdat ze een andere seksuele oriëntatie hebben. In onze gemeente is een kring ‘Verbinding’ waar alleengaande gemeenteleden elkaar opzoeken. Dat is mooi, maar dat zou zich niet moeten beperken tot een kring. Het is de roeping van ieder om voor anderen oog te hebben. Ik zeg altijd tegen jonge nieuwe lidmaten: je kunt nooit honderd mensen kennen, wel vijf of tien. Investeer daarin. Door iemand eens uit te nodigen op de koffie, mee te laten eten of samen een wandeling te maken. En niet alleen mensen die gelijksoortig zijn aan jezelf, maar ook juist hen die anders zijn en anders in het leven staan dan jezelf. Wat kan dat verrijkend zijn! Vanavond hebben mijn vrouw en ik met de jongeman die ons de lezing toestuurde gegeten en daarna een wandeling gemaakt waarin we over deze dingen doorspraken. Dan krijg je een nieuw perspectief. En dat moet je even kwijt. Vandaar deze column. Met dank aan hem dus…