Winterwerk

Sinds enige tijd zit ik weer in het ‘winterwerk’. Een wat voorbarige benaming, aangezien het eind september al start. Het betekent voor de meeste predikanten een standje hoger wat betreft inzet. Naast de reguliere diensten, vergaderingen, bezoeken en doopzittingen, word je gedurende een half jaar geacht bijbellezingen te verzorgen, ouderenmiddagen te bezoeken en natuurlijk catechisatie te verzorgen. Zelf doe ik vier groepen catechese – wat natuurlijk de nodige voorbereiding vergt en ook twee avonden extra weg betekent, ’s maandags in Barneveld, woensdag in Kootwijkerbroek. Maar het is geen kommer en kwel (alleen al niet om dat aardige meisje dat elke woensdagavond een kannetje koffie voor de dominee meeneemt). Al moet ik altijd wel even weer een drempel over, het is ook goed en nuttig. Ik geniet van het contact met jonge mensen (hopelijk is dat omgekeerd ook zo) en leer minstens net zo veel als zij. Daarom is het goed voor dominees om catechese te geven. Het is een moment van verbinding tussen generaties. Je ziet waar ze zich bevinden, je merkt hun kennishiaten, je hoort ze hortend en stotend door de zinnen van de aloude Statenvertaling hakkelen, je wordt op de hoogte gehouden van de nieuwste trends, je krijgt de meest onverwachte vragen en wordt voor en na de les op de hoogte gehouden van allerlei nuttige en minder nuttige nieuwtjes. En tussendoor krijg je soms zomaar even een opening iets te vertellen over het ene nodige. Dan gaat de catechesestof even opzij en dringt de werkelijkheid van de dingen van de eeuwigheid en de liefde van Christus je om ze aan te sporen het allerhoogst en eeuwig goed te zoeken. Dan is er soms ineens aandacht bij een jongere die anders wat verveeld om zich heen zit te kijken en wordt de weg naar hun hart geopend. Onlangs had ik een nare droom: ik droomde dat mijn geliefde catechisanten boos wegliepen bij catechisatie. De een na de ander vertrok… Ik heb het ze maar eerlijk verteld, ze moesten er smakelijk om lachten. Ik hoop maar dat het ze net zo vergaat als de discipelen toen Jezus vroeg: ‘Wilt gijlieden ook niet weggaan?’ En ze denken zullen: ‘Maar waar zullen we dan heengaan? Gij hebt de woorden van het eeuwige leven…’. Er leeft soms meer dan je denkt. Wat kan het je ontroeren als zo’n jongere je vertelt hoe de zonde tot last is geworden en hun hart uitgaat naar de Heere Jezus. Dat geeft weer moed en kracht om verder te zaaien. Het zal toch niet voor niets zijn. Het zaad zal Hem dienen…