Laatste oordeel en levensstijl

Afgelopen zondag stonden we stil bij het Laatste Oordeel. Zo’n thema zet alles op scherp: ‘…wij moeten allen voor de rechterstoel van Christus openbaar worden opdat ieder vergelding ontvangt voor wat hij door middel van zijn lichaam gedaan heeft, hetzij goed, hetzij kwaad’ (2 Kor. 5: 10). Het viel me op hoezeer dit voor Paulus een motivatie was om God te behagen. In het vers ervoor schrijft hij dat het zijn verlangen is om ‘Hem welbehaaglijk te zijn’, want wij moeten voor de rechterstoel van Christus geopenbaard worden. De wetenschap dat hij eenmaal verantwoording zou afleggen over zijn leven en werk, was dus een stimulans om de Heere welbehaaglijk te leven. Geen angst – Paulus wist zich verzoend met God – wel verantwoordelijkheidsbesef. Elke dag, elk uur telt. Hij wilde elke dag God dienen en leven tot Zijn eer.
Dat is een belangrijke les. Het gaat bij eschatologie (de leer van de laatste dingen) dus niet om speculatie, maar om het leven hier en nu. Theologisch gezegd: het doel en het gevolg van de eschatologie is de ethiek (S.J. Hafemann). In tegenstelling tot Paulus is dit een perspectief wat bij ons vaak maar gebrekkig aanwezig is – of zelfs totaal afwezig. Onbewust nemen we veel meer op van het seculiere levensgevoel en perspectief. De seculiere mens ziet de toekomst als eindeloos. Waarbij we hopen dat het steeds beter zal gaan en wetenschap, media en onze welvaart ons leven steeds beter zal maken. De hemel staat zover weg omdat we ons eigenlijk niet goed voor kunnen stellen dat er een beter leven mogelijk is dan het leven dat we nu hebben! Een christen weet beter. God zet er een keer een punt achter. En dat is maar goed ook. En wil het voor ons dan ook goed zijn, dan zullen we het levensgevoel van Paulus ons eigen moeten leren maken. Niet leven voor het hier en nu – maar nu leven vanuit het perspectief van de toekomst: ‘Wij houden onze ogen immers niet gericht op de dingen die men ziet, maar op de dingen die men niet ziet, want de dingen die men ziet, zijn van het ogenblik, maar de dingen die men niet ziet zijn eeuwig’ (2 Kor. 4: 18). Wie zo leert kijken, ziet alles anders. Ook het leven hier en nu met zijn moeite, lijden, pijn en zorgen. Als er iemand was die daar veel van wist, dan Paulus wel. Maar levend vanuit het perspectief van de toekomst, komt ook het lijden van de tegenwoordige tijd in ander licht te staan: eeuwigheidslicht. Dan is het toch maar een ‘lichte verdrukking die van korte duur is’. Het weegt niet op tegen het ‘allesovertreffend eeuwig gewicht’ van de hemelse heerlijkheid (2 Kor. 4: 17).