Met een zucht nam ik vandaag kennis van de CIP-nieuwspagina. Voor de tweede dag op rij mag Alain Verheij zijn frustratie uiten over hoe christelijk Nederland omgaat met seksualiteit.
Die zucht heeft alles te maken met het pedante toontje dat in zijn betoog doorklinkt. Dominees – daar hoor ik dus ook bij – moeten stoppen met het demoniseren van het lichaam en erotiek. Doe ik dat dan, vraag ik me af. Ik meen van niet. Daarom een reactie, misschien ook namens al die collega’s die zich ook in het beklaagdenbankje voelen staan.
Onder de titel: ‘Masturberen, mag dat wel van God?’ reageerde Verheij in Reporters Online deze week op een artikel van EO Beam waarin gewaarschuwd wordt voor zelfbevrediging.
Helemaal niet nodig, vindt Verheij. Kerken moeten ophouden met hun negatieve teneur van ‘mag niet’. Een opgeheven vinger dus voor al die opgeheven vingertjes…
Nu ben ik de eerste om te erkennen dat er in het verleden – en nog steeds – christenen zijn die niet goed om weten te gaan met seksualiteit. Maar ik zie ook dat kerken en christenen een enorme inhaalslag hebben gemaakt. Zelf heb ik een aantal jaren deel uitgemaakt van de Stuurgroep Seksualiteit, een denktank binnen de gereformeerde gezindte die zich bezighoudt met de doordenking van allerlei vragen die op dit gebied spelen en die vandaar uit de vertaalslag naar de praktijk van onderwijs, kerkenwerk, jeugdwerk en hulpverlening probeert te maken. Want er speelt heel veel, er is veel seksuele nood en er is schreeuwend behoefte aan goede voorlichting en ja, ook aan moreel kader.
Dat laatste is precies wat ontbreekt in Verheij’s stellingname of althans niet genoemd wordt. Hij vertelt openhartig dat hij in zijn tienerjaren zich regelmatig naar de erotische hoek van het internet begaf. Geen enkel probleem, vindt hij. Hoort toch bij een nieuwsgierige puber die last heeft van zijn hormonen?! Hij heeft er niets aan overgehouden. Dat is gelukkig voor hem, maar dat neemt de vraag niet weg of dit moreel acceptabel is of niet. Henk Binnendijk belachelijk maken is niet zo moeilijk, leiding geven aan de discussie wat binnen een christelijke ethiek die de Schrift serieus neemt geaccepteerd en niet-geaccepteerd is op seksueel gebied, veel moeilijker.
Maar wel nodig. Want is masturbatie nu geoorloofd of niet? Dat de overgrote meerderheid van onze jongeren het doet zegt niets over de wenselijkheid of de toelaatbaarheid ervan. C.S. Lewis’ gedachte dat masturbatie niet beantwoordt aan Gods doel met seksualiteit – gedeelde intimiteit (hij noemt masturbatie dan ook ‘seks op een onbewoond eiland) helpt me dan meer dan de kretologie van Verheij.
Het is een teneur vandaag om vooral niet bevoogdend over te komen. Dat zie je niet alleen bij Verheij, maar ook bij Arjet Borger die systematisch geen antwoord geeft op de vraag of seks voor het huwelijk nu geoorloofd is of niet.
En dat is jammer. Want als er een ding is waar onze jongeren behoefte aan hebben, is het duidelijkheid. Zoals Binnendijk dat deed. Porno is gewoon rood. Zonde is zonde. Geen opgeheven vinger, wel een vinger die de weg wijst. Zeggen wat wel en wat niet kan. Niet veroordelend of bevoogdend, maar duidelijk en liefdevol. Vanuit de overtuiging dat wat God met ons voorheeft altijd het beste voor ons is, hoe moeilijk het ook is en hoeveel strijd het ook kan kosten. Dat laatste weet ik net zo goed als Verheij.